Nierówności między krajami oraz wewnątrz nich są widoczne w każdym aspekcie zrównoważonego rozwoju, a do ich zniwelowania dąży każdy z Celów Agendy 2030. Bolączką są m.in. dysproporcje w rozkładzie dochodów: w wielu krajach najbogatsi mieszkańcy kumulują sporą część dochodów, a do najbiedniejszych trafiają bardzo ograniczone zasoby. Jedne z największych nierówności pod tym względem obserwowane są m.in. w Hondurasie i Brazylii, gdzie ponad połowa dochodów jest w dyspozycji 20% najbogatszych mieszkańców, podczas gdy do 20% najbiedniejszych trafia zaledwie 3%. Do krajów, w których rozpiętość dochodów jest najniższa należą m.in. Białoruś, Mołdawia i Ukraina, gdzie w posiadaniu 20% najbogatszej ludności jest 35% dochodów ogółem, natomiast 20% najbiedniejszych mieszkańców – 10%.
Na podobne kraje o największych i najmniejszych nierównościach w dochodach wskazuje współczynnik Giniego, który mierzy nierówności dochodów w skali od 0 (gdy wszyscy mieszkańcy kraju osiągają taki sam dochód) do 100 (gdy wszystkie osoby poza jedną osiągają dochód zerowy). W Hondurasie i Brazylii wartość tego współczynnika przekracza 50, natomiast na Białorusi, w Mołdawii i na Ukrainie oscyluje wokół 26. W wielu krajach świata nierówności zmniejszyły się w porównaniu z 2005 r., pogłębiły się natomiast m.in. w niektórych gospodarkach europejskich (np. w Luksemburgu i Danii). W krajach UE wskaźnik ten wynosi przeciętnie 31 i kształtuje się od 21-24 na Słowacji, w Słowenii i Czechach do 35-40 w Rumunii, na Łotwie, Litwie i w Bułgarii.
W Polsce rozkład dochodów jest mniej nierówny niż przeciętnie w krajach UE i nieco bardziej równomierny niż na początku dekady. Polska jest 10. z kolei krajem UE o najmniejszej wartości współczynnika Giniego (wynosi on 29), podczas gdy w 2010 r. zajmowała 17. miejsce pod tym względem (ze współczynnikiem w wysokości 31).

Współczynnik Giniego

Dysproporcje w zamożności w UE widoczne są zarówno pomiędzy krajami, jak i wewnątrz nich. Polska należy do państw, które dzieli spory dystans od najbogatszych gospodarek regionu. Na jej 1 mieszkańca przypada PKB o wartości 23 tys. PPS, co stanowi 72% przeciętnej kwoty w UE (jest to lepsza relacja niż na początku dekady, kiedy wynosiła ona 62%). Wśród krajów członkowskich Polska wyprzedza pod tym względem Bułgarię, Chorwację, Grecję, Rumunię oraz Łotwę. Znacznie zróżnicowana jest sytuacja wewnątrz kraju. Na tle innych województw wyróżnia się mazowieckie, w którym, jako jedynym w Polsce, wartość PKB na 1 mieszkańca jest wyższa od średniej unijnej (o 13%). W pozostałych województwach PKB na 1 mieszkańca wynosi od 77% przeciętnej dla UE w dolnośląskim i 76% w wielkopolskim do zaledwie 47% w lubelskim i 48% w warmińsko-mazurskim.

PKB na 1 mieszkańca wg PPS (UE28=100)

W Polsce występują większe niż przeciętnie w UE nierówności pomiędzy mieszkańcami miast i wsi, m.in. pod względem stopnia zagrożenia ubóstwem lub wykluczeniem społecznym. Odsetek mieszkańców miast zagrożonych tymi zjawiskami wynosi 13%, a mieszkańców małych miast i przedmieść – 16% i są to jedne z najniższych wskaźników w UE (gdzie średnio przekraczają 20%). Natomiast na obszarach wiejskich w Polsce zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym jest 24% mieszkańców, tj. nieco więcej niż przeciętnie w UE (23%).

Osoby zagrożone ubóstwem lub wykluczeniem społecznym ze względu na stopień urbanizacji (w %)

Dane dla UE dotyczą 2018 r.